Bålnissemeistarar på førjulstur

I dei siste åra har det for nokre av oss vorte tradisjon å seie farvel til julestria og heller reise på førjulstur. I år var ikkje noko unntak. Ei tid før jul vart glitter, juelpynt, nisseluer og tretten fyrstikker pakka ned i sekken. Her skulle det nissast!

Dei to førre åra hadde turen gått til indre Troms, men i år ville vi prøve ut nytt terreng. Den opprinnelege planen var å teste utstyr og nyte teltlivet i dei djupe skogane i Femundsmarka. Denne planen appelerte spesielt godt til dei to svalbardianarane som okka og bar seg over at dei ikkej hadde sett skikklege trær på lange tider. Men då væremeldinga ikkje lovte anna enn plussgradar, regn og liten kulig vart det for mykje til og med for ekte skogsnissar. Vi bestemte oss derfor for å setja kursen mot Orkanger og det søte hytteliv.

Vi starta helga i klassisk hyttestil med å kjøpe inn nok mat til å fø heile landet ei veke eller to, før vi installerte oss på hytta. Juleglitteret vart hengt opp og flytta rundt på til vi fann den optimale plasseringa, og Marte hadde fått tak i nokre jælma fine julesoppar som kvar og ein fekk sin hedersplass. Julemusikken strøymde ut frå høgtalarane, og i tur og orden valde vi våre favorittsongar.

Neste morgon var dagen for den store bålbrenninga komen. Vi hadde alle drøymt om uteliv og bålbrenning i vekesvis og no var det altså tid, sjølv om vind og regn gjorde sitt beste for å få oss på andre tankar. Vi pakka med oss ski og det aller nødvendigste og satte oss i bilen for å leite etter snø. Som kjent er det slik at den som leiter finn, og litt oppå vidda spente vi på skia og byrja å gå innover småbjørkeskogen. Regnet avtok og vart erstatta med triveleg småyr. Då me traska oppover skogen titta månen fram, og tre nissar på tur vart retteleg så fornøgde.

På heimvegen fann vi ein fin bålplass og byrja sankinga av turre grankvistar. Året før hadde bålbrenninga resultert i sur røyk, kalde tær og ein stygt skada stolthet. Slukøra måtte vi tusle heim att med nisselua i handa. No var det tid for revansj. I løpet av hausten hadde diverse bållitteratur vorte lest, så i år var ikkje teorien det skulle stå på. Me sanka småkvistar av gran og samla saman nokre gamle kvitteringar og anna smårask frå lommene som vi omhyggeleg stabla i det vi tenkte måtte vere den optimale måten å byggja eit bål på. Vi hadde som kjent berre tretten fyrstikker, og nok eit bålnederlag ville vere meir enn ein ekte bålnisse kunne bere. Spenninga var stor då me tente den fyrste fyrstikka, men til vår store overraskelse tok bålet straks villlig fyr. Å tenne bål er då ingen sak sa me eplekjekt til kvarandre medan vi småhumrande rista på hovudet over oss sjølve som verkeleg hadde tatt med heile tretten fyrstikker når ein vitterleg berre treng ei for å fyre bål. Vi var heilt einige om at vi frå no av kunne kallast for bålnissemeistarar.

Etter å ha kost oss vel og lengje måtte vi innsjå at til og med ekte bålnissemeistarar treng mat, så vi vente skiene heimover til hytta. Der lagde vi middag medan Marte fortalde Skjåk-skrøner til skinet frå flammande stearinljos. Det var ein fornøgd trio som etter kvart tok kvelden ved firetida på morgonkvisten. Neste dag pakka vi saman og satte snuten mot våre respektive heimplassar. Dette vart nok ein vellukka førjulstur, og vi gler oss allerede til den neste om eit års tid. Gode tradisjonar er til for å haldas!

Tusen takk til familien Øvstedal for lån av den koselege Fergebua!

Glimt frå førjustur til Øvre Dividal Nasjonalpark i 2013.