Patagonia - jungel, oppsprukne brear og ein magisk sitronpai

Medan Torunn har rasa rundt på viddene med bombar i pulken, har eg vore på oppfeitingskur i Sør-Amerika. Jauda, litt trim vart det. Og ein månad i telt, riktignok utan rim på duken og kosefyring. Men med verdas finaste kar i samenkopla pose som Nansen og Johansen.

Vi starta i Santiago, tok luksusbuss med eigen bussvert - som i Chile er ein heilt vanleg buss - ned til Puerto Montt (13 timar kjendes som 4!). Eit par dagar etter avreise nyttårskvelden (eg var redd flyet skulle skytast ned av nyttårsrakettar) var vi ved inngangen til Patagonia. Den neste veka brukte vi langs ein gamal fraktsti for krytyr (ku i fleirtal på skjåksk) i noko av den vakraste naturen eg har opplevd i mitt snart halvlange liv.

Jungel, gigantiske 3000 år gamle tre, granitt som stakk opp av det grøne, digre blomsterengar, eksotiske blomar som slynga seg rundt rotne trestammar, innsjøar med store ørret, badeparadis med klart vatn, stjernehimmel med synlege galaksar, heimelaga ost på bortgjemte gardar og eit innsyn i hestekulturen på chilensk side av andesfjella. Grensepolitiet på overgangen til Argentina hadde ikkje treft ein nordmann på minst ti år, og tykte det var så artig at dei innlosjerte oss like godt i stallen sin og lot oss vere i huset deira ei natt.

Det bar vidare nedover til Fredrik si breforskar-veninne Guisella i Punta Arenas, inngangsporten til mange antarktis-ekspedisjonar. Det var stas å gå i dei same gatane som Amundsen gjorde for over hundre år sidan, og enda meir stas var det da vi fann Envasadora Aysen - eit paradis for turgåarar, med tørka frukt og nøtter i alle variasjonar og ein tiandedel av prisen heime. Eg kjøpte med ti kilo tørka kiwi, honningglaserte nøtter, tørka grapefrukt og bær til å sprite opp framtidige morgongrautar.

Så bar det oppatt til meir patagonske fjell, brevandring på ein veldig oppsprukke bre og forsøk på å klatre eit av dei snillare fjella ved storen sjøl, Fitz Roy. Vi rakk ikkje opp men hadde ei magisk natt på ei fjellhylle med måneljos, utsikt rett mot "Fittan" (sitat Fredrik) og med drønn frå hengebreen som stadig rasa bortafor oss.

Neste fjelltur vart avlyst fordi eg snubla i kokande vatn og fekk brannblemmer over heile foten, i staden øva vi kameratredning i veggen og klatra på crag rundt om el Chalten. OG vi åt og åt av verdas beste sitronpai. Eg fekk oppskrifta etter litt tigging.

No er svalbardkvardagen her att, med mørketid, hyttekvardag, guidejobbing og fem digre grønlandshundar som nye vennar...og turplanlegging, mentalt og praktisk, heile tida.